Ramazan Bayram-ı

       İstanbul'dayım... Güneşli ve esintili bir hava. Yoksul bir restoranda, cokta yoksul sayılmayacak bir yemek yedim. Sonrasında kuytu da kurulmuş bir Çay Ocağında güzel demlenmiş bir Çay içiyorum. Arada bir uğrar sohbetleri dinlerim bu Çay Ocağında. Biraz gazetelere göz atar, siyasi havayı soluyup evime yol alırım. 

        Belki altı belki daha fazla oldu İstanbul da bayram kutlamalarım. Ailemden, tanıdık yüzlerden uzak gecen bayram. Pek huzurlu Geçmiyor, eksik bir duygu; yoğun, Issız, savunmasız hissediyorum. 

        Bir cay daha istiyorum... Birazdan gelir. Bu arada telefonumdan yazmaya çalışıyorum kahvehane halkının yüksek sesli sohbetleri uğultusunda. Bir memleket sevdası tutturmuslar ki, herkes çocukluk bayramlarından bahsediyor. Gümüşhane, Erzurum, Bayburt... 

         Bense hic sevemedim gecmiş bayramlardan bahsetmeyi. Sanırım cok özlediğim icin ya da cok guzel günler olupta tekrar o günlere kavuşamayacak olmaktan. O kadar güzel Günlerden bahsetmek, mutlu etmiyor beni. Mutsuzluğumu Hatırlıyorum sanki, yoksuzluğumu, yoksulluğumu...